In de spiegel kijken?
De zomerstorm Poly van 5 juli is inmiddels weer uit de actuele nieuwsberichten maar de gevolgen zie ik nog achter in de tuin in de vorm van een paar forse stukken boomtakken en -stammen die het zomerse geweld niet aan konden. De boom die een deel van de kroon kwijt is ziet de komende jaren er wellicht wat raar uit. In het najaar ga ik misschien wat hulphandjes regelen om de vorm weer wat te fatsoeneren. Terwijl de zomerstorm vertrokken was, dacht ik ook aan de storm in mijn eigen ziekteproces van de afgelopen tijd.
Op de laatste dag (avond) van mei resulteerde die storm in een opname in het ziekenhuis. Het was de tweede keer van mijn leven een rit in een ambulance naar de SEH. De eerste keer was als 10-11 jarig jochie nadat ik zittend achterop op de brommer bij mijn broer werd aangereden door een auto. Na die tijd was het ziekenhuis en het zorgdomein er vooral een van ‘op bezoek zijn’ en niet voor mijzelf. Dit keer was het dus wel (weer) voor mijzelf want mijn lijf had het er fors moeilijk mee. Ik kwam erachter wat de nierfunctie in je lichaam doet, vooral dus …… als die niet doet wat het moet doen.
Met een herstellende ingreep twee dagen later begon de klim weer uit het dal. Dit keer best een diep dal en dus een fikse klim er uit. Al het vocht van input en output meten was voor mij geen probleem. Ik ben wel van het meten is weten. En ik voelde me na een paar dagen wandelend over de gangen een hele Piet. Dankzij Strava kwam ik erachter dat het van mijn verpleegafdeling naar de andere kant van het ziekenhuis en terug toch zo’n 1,1 km was. Ik kwam er ook achter dat ik als strava-gebruiker/patiënt in het ziekenhuis vrij uniek was voor de verpleging (“nog nooit meegemaakt”). En mijn wandelmaatje -de infuuspaal- had het ook best moeilijk met zulke afstanden. Het was vooral erg vervelend dat-ie ging piepen wanneer ik halverwege was. Blaren of spierpijn heb ik niet bij mijn maatje kunnen ontdekken, maar zo’n wandeling door de gangen van het ziekenhuis wordt dan toch een beetje gênant.
Na een weekje ziekenhuis lag er thuis de uitdaging om de tocht uit het dal voort te zetten. En dat viel fors tegen. De laatste behandeling tegen kanker werkte niet meer en de nieuwe behandeling was nog niet gestart. Wat wel werkte was het voortdenderende ziekteproces en daar werd ik nou niet bepaald fit van en het ging niet zonder pijnklachten. Dat was een zware tijd. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn echtgenote. Die hield al een paar ballen in de lucht en kreeg er van mij weer een paar bij.
Ik schreef in mei over veerkracht en incasseren. Ik had niet gedacht dat mijn eigen woorden voor mijzelf zo snel concreet werden. Ik wilde door en moest dus wel incasseren wat me overkwam. Met de hulp uit mijn nabije omgeving lukte dat gaandeweg beter en vooral toen de nieuwe behandeling een paar weken geleden begon. Ik pakte de draad bij de fysio weer op voor het bewegen en ging thuis weer aan de slag met wat lichte klusjes. Het werd ook tijd om het schrijven weer wat op te pakken. Ik voelde de veerkracht weer.
Dit keer was er stilte na de storm waarin ik merkte dat het soms nodig is om iets te doen om je te herpakken: de tijd nemen om in de spiegel te kijken.
Ʀ 2023/16
