Comfortzone?

Zit je te fietsen en kom je zomaar je fysiotherapeut tegen. Ze kon me overigens prima bijhouden want ik zat binnen op de hometrainer weer eens te ontdekken hoe ik mijn grenzen kon hervinden. En echt waar, ik had nog niet de ambitie om ze te verleggen. Dat komt misschien nog wel weer. De fase van de afgelopen weken ervaar ik als zo’n monopolymoment: ga terug naar AF, u ontvangt geen 200 gulden (ik heb nog een oude versie). Ik was al blij dat ik weer bij AF kon beginnen en de guldens kun je tegenwoordig met goed fatsoen toch aan de straatstenen niet kwijt. Zonder dat ik het in de gaten had liep ik al pratend en fietsend de tijd door en ging het apparaat in de cooling-downstand verder. Eigenlijk wel prima, want de dag ervoor was een van de dagen na de chemobehandeling waarop ik tot weinig in staat was. Herkenbaar inmiddels in het proces, maar om nou te zeggen dat het leuk is dat mijn lijf niet kan bolwerken wat ik soms in je kop van plan ben, mwah.

We hadden een mooi gesprek -zoals ik daar vaker heb- waar het niet alleen om de fysieke kant van het ziek zijn gaat, maar vooral ook om de mentale kant. En de spiegel waar ik het de laatste keer over had, wist ze keurig even een tijdje omhoog te houden. Achteraf goede feedback die nog langer met mij mee ging dan de spierpijntjes van oefeningen die ik een tijdje niet gedaan had. Het ging onder andere over mijn copingstijl in het ziekteproces en wat ik doormaak. “Daar is niks mis mee”, zei ze.

En ik moest niet het vergelijk leggen met een jaartje geleden bijvoorbeeld. Toen was ik ook al ziek zonder beter te worden, maar kon mijn lijf meer aan. Ik stond toen 5 meter hoog op de steiger in huis een voorzetwand met isolatie te plaatsen. Ik wandelde dit voorjaar stukken in het bos. Een activiteit die er op dit moment niet in zit. En het klussen beperkt zich nu tot uitleg aan anderen geven en zelf nog wat licht schilderwerk doen. De situatie verandert steeds en regelmatig lever ik weer wat in. Een status quo is er niet.

Ik zei dat ik wel wat een control freak ben en het lukt me dus niet in mijn ziekteproces om dat vol te houden. “Laat los” zei ze, “met jouw copingstijl kun je dat aan.”
Tijdens trainingen bij bedrijven waar ik in het verleden gewerkt heb, werd ik soms uitgedaagd om buiten mijn comfortzone te stappen, al dan niet met ingehuurde acteurs. Dat leverde nieuwe inzichten en gedrag op en soms nog niet ontdekte kwaliteiten. Zo kwam mijn ontwikkeling in gang. Ik hoef de laatste twee jaar niet buiten mijn comfortzone te treden. Die verandert vanzelf door de ongemakken en onvoorspelbaarheid van de ziekte. Ben je net ergens aan gewend -hèhèhè- wordt het speelveld veranderd en heb je geen control over je comfortzone, als die er al is dan. Zoals vorige week een dag dat het fysiek (en dan ook mentaal…) niet al te florissant met me ging.

In het gesprek wees mijn fysio me op aandacht voor ‘kwaliteit van leven’. Ik weet het en ze heeft gelijk (spiegeltje, spiegeltje, spiegeltje…). Nou, dus dat gesprekje bij de hometrainer hielp mij weer om na te denken over: is ‘kwaliteit van leven’ mijn nieuwe comfortzone?

Ʀ 2023/17