Varen in ondiep water
Vanmorgen ging er een rookmelder kort piepend af. Niet dat ik in paniek was direct, want de oren vingen dit alarmsignaal wel direct op, maar mijn ogen zagen geen vuur en mijn neus kon geen rooklucht ontdekken. Altijd handig zelf nog wat extra controles te hebben. En het was weer stil. Eventjes dan en het kortdurende gepiep herhaalde zich. Ik had het vermoeden dat het exemplaar op de verdieping of op zolder actief was. Een terugkerend verschijnsel dat mij dan met een nieuwe batterij richting de herrieschopper in beweging brengt. Ik luisterde eerst onderaan de trap om de boosdoener te lokaliseren en kreeg daarbij het vermoeden dat de rookmelders de laatste tijd een vorm van grappenmakerij ontwikkeld hebben, want het was stil. Net op het moment dat ik weg liep, klonk er een korte piep. Aha, dat was het exemplaar op zolder boven in de nok.
Ik heb destijds de rookmelders hoog opgehangen wat betekent dat ik in dergelijke gevallen niet alleen met een batterij maar ook met een trapje op pad moet. En dan wordt het nu minder gezellig. Ik ben al blij na de weken revalidatie dat ik zonder krukken kan lopen, de trap soepel op en af kom en weer wat wandelrondjes in het bos kan maken. Maar hoe ga ik nu met een trapje de trap op? Dit is nog niet het moment lijkt me. Ik zal het piepen vandaag moeten doorstaan (tot de batterij echt leeg is) en vanavond mijn echtgenote instrueren hoe een rookmelder van een nieuwe batterij wordt voorzien. Het is toch verrassend dat door mijn ziekteproces mijn vrouw nieuwe talenten bij zichzelf ontdekt.
Mijn eigen energieniveau laat ook wel eens te wensen over. Ik zit dan wat figuurlijk te piepen aan de keukentafel of onderuit geschoven op de bank. Dat is toch geen kwestie van een nieuwe batterij. De energiedipjes zijn gedeeltelijk terug te voeren op fysieke inspanning als ik bijvoorbeeld mijn wandelrondje oprek naar 5km. Ze zijn echter ook onvoorspelbaar zoals deze week op maandagmorgen. Pas in de loop van de ochtend leek bij mij de startmotor de accu gevonden te hebben en kwam ik op gang. Of soms na de thee ’s middags gaat bij mij het licht ineens uit. Vermoeidheid is onder andere een bijwerking van de medicatie, maar ook een effect van het ziekteproces.
De energiedip deed mij denken aan de zeilkampen in Friesland -jaren geleden- waar ik als deelnemer of schipper aan deelnam. We zeilden in boten van het soort ‘16 kwadraat’, genoemd naar de oppervlakje van het zeil. Diepgang van de kiel was 60 cm en dan kon je op veel plekken op het water buiten de reguliere vaargeulen je route wel bedenken. Soms was de diepte van een meertje of een vaart …… 60cm volgens de waterkaart. Als de route aantrekkelijk was namen we de gok. Het pakte vaak goed uit. En enkele keer schuurde de kiel dan door de klei op de bodem en voelde je de snelheid eruit gaan. En even later ging het weer. Dat kon zich een aantal keren herhalen. Zo voelt een energiedip overdag bij mij: varen door ondiep water.
Ʀ 2023/10
