In gesprek blijven, vooral met jezelf!?

Had ik het vorige week in mijn blog nog over het moment pakken, kort daarna overkwam het me dat het moment mij ineens pakte. Kijk, dat was nou eigenlijk niet de afspraak toch? Binnen 24 uur na het plaatsen van mijn vorige blog stond ik met beide voeten op de grond. Hoewel… stond ik nog wel? Nee, het voelde of ik plat voorover onderuit was gegaan. De balans die ik eerder wat had hervonden, was ineens weer weg.

Mijn fysiotherapeut zorgt al anderhalf jaar goed voor mijn fysieke balans, herstel en conditie waar dat nog lukt. Ze spreekt me toe wanneer ik te veel doe of wil en gaat overigens het gesprek over de mentale kant ook niet uit de weg. We hebben bij de krachttraining en op de loopband al mooie gesprekken gehad, met een lach en een traan. Tip nodig voor een goede fysiotherapeut met oncologie als specialisatie? Stuur me maar een bericht.

Die mentale kant van mij had vorig jaar toch meer nodig om in balans te krijgen. Dus zat ik af en toe bij een psycholoog. Vorige week woensdag had ik een lichaamsgerichte therapiesessie. Achterover liggend vroeg ze me goed ontspannen te gaan liggen en het duurde kort totdat ik lekker ontspannen erbij lag. ‘Waar denk je aan?’ was de vraag. ‘Hardlopen’ antwoordde ik direct. Ik realiseer me dat voor sommige mensen hardlopen beslist niet ontspannend is, voor mij is dat mijn leven lang een heerlijke uitlaatklep geweest. Ik kreeg er energie van. Al pratend nam ze me mee in gedachten -ogen dicht- naar het bos waar ik vele kilometers rennend heb afgelegd. De emotie kwam bij mij direct boven water natuurlijk, want het is een afgesloten onderdeel in mijn leven. Dat is verlies en rouw, dat ik bij stukjes en beetjes voorgeschoteld krijg. ‘Rationeel’ zei ik ‘weet ik dat het niet meer gaat. En het gevoel is vooral verdriet’.

En we ‘liepen’ verder. Ik kreeg beelden van de vele zandwegen, bospaden en blubber weggetjes op mijn netvlies. Ik vertelde wat ik zag. ‘Wat voel je’ was de vraag. ‘Vrijheid’ zei ik enigszins verbaasd, ‘heel veel vrijheid’. Want ik ging tijdens het hardlopen vaak achter mijn neus aan, had de tijd en kilometers aan mezelf. Al liggend zonder inspanning voelde ik mijn longen, vol lucht, vol energie. Ik voelde niet alleen verdriet, maar toen ook vooral vrijheid.

Ik moest na die sessie even landen in de gewone wereld. Ze zei dat ik een man met beelden was en ik vertelde over voorbeelden van metaforen die ik in mijn werk gebruikte en waarmee ik anderen soms hielp en help. ‘Doe je er zelf ook wat mee?’ was de vraag. Ik antwoorde dat het de spiegel is waarin ik zelf ook kijk: naar Me, Myself and I. En dat is toch wel een heel bijzonder stel bij elkaar heb ik ervaren.

Die eerste ontmoeting met Me, Myself and I was op het Willibrordpad dat ik in januari 2014 heb afgelegd. Ik wilde tot mezelf komen, me bezinnen en nadenken over een nieuwe koers in mijn leven na mijn ontslag. Dat tot mezelf komen, is toen gelukt, want voordat ik halverwege was, kwam ik (I) Myself al wandelend tegen in de Betuwe. En niet later haakte Me aan in het gezelschap terwijl ik Arnhem binnen wandelde. Ik had tot dan vele kilometers alleen gewandeld, want in januari wandelen er niet zo veel mensen op dit traject. Ik had echter wel hele mooie ontmoetingen gehad met mensen bij overnachtingsadressen en ook onderweg. Achteraf denk ik dat er op dat Willibrordpad nog een paar engelen waren achtergebleven, speciaal voor mij. En na de echte diepere ontmoeting met Me, Myself and I werd de wandeling een stuk lichter, leuker en relaxter. De gesprekken kwamen tussen ons op gang en het innerlijke kwam boven.
Een van de gedichtjes die ik schreef tijdens deze wandeling was:

Vrij
Ik was als een vogeltje zo vrij.
Ik liep als een veldmuis zo blij.
Ik ging met Me en Myself aan mijn zij.

Dat was de vrijheid die ik ook ervaarde in het hardlopen en die vorige week dus zomaar weer boven kwam. Langs de IJssel tussen Rha en Bronckhorst bij een omgeploegde akker vond ik in 2014 een nieuwe koers. Wat werd me daar een mooie spiegel voorgehouden. En in mijn wandelgezelschap hebben we daarover samen de gedachten laten gaan, totdat ik zittend op een boomstronk in Twente de knoop definitief heb doorgehakt. Myself reikte de bijl aan en Me heeft de rommel opgeruimd. En toen terug naar het eindpunt in Zwolle, de Peperbus. Ik was eruit en wat liep ik vrij, wat liep dat licht, ondanks de rugzak achterop met de inhoud voor vier weken pelgrimeren.

De orthopeed vroeg begin van deze week -net als vorig jaar mijn oncoloog- aan mij: ‘wat wil je’. Kijk en dan is het fijn om daar al eerder over gesproken te hebben met Me, Myself and I. Want vorige week vrijdag moest ik me verhouden tot slechte berichten over mijn eigen lijf. Dat is niet leuk. Myself herinnerde me dit weekend aan de spreuk tijdens het wandelen waarmee ik in 2014 op pad ging: “Er is altijd -hoe diep ook- een bodem van ons bestaan”. Toen in 2014 ontdekte ik een bodem waarop ik weer verder en vooruit kon. In 2021 bleek de bodem toch nog dieper te kunnen zijn dan ik voor mogelijk had gehouden en eind vorige week zag ik nog weer een trede lager met een nieuwe bodem. Naar een inspiratieloos en leeg weekend. Op zulke momenten is het allemaal niet even gemakkelijk, maar dan haal ik de spiegel uit mijn broekzak, ik kijk erin en heb het erover met Me en Myself. Zo blij met dit stel dat mee wandelt in mijn leven. Op bepaalde momenten in je leven heb je geen keus, dan moet je wel: in gesprek blijven, vooral met jezelf!?

Ʀ 2023/03