Anders kijken?

Begin vorige maand had ik een gesprek met een psycholoog die een deel van de (mijn) palliatieve zorg voor haar rekening neemt. Niet letterlijk, dat zij de consulten betaalt -nee dat is gelukkig wel geregeld- maar niet alle zorg in mijn ziekteproces is fysiek medische zorg. Ik heb in mijn lijf fysieke mankementen waar medisch nog aan te sleutelen is, maar gelukkig hoeft dat niet in het lijf tussen de oren. Laten we hopen dat dat zo blijft. Desondanks zit het soms niet lekker tussen de oren en dan is deze vorm van zorg in de vorm van een gesprek zeer behulpzaam.

De timing van deze vorm van (GGZ) zorg is wel ingewikkeld in een ziekteproces waarin slechte momenten zich ad hoc kunnen aanmelden. Medio vorig jaar (juli) diende zich een dip aan waarbij ik tussen de oren van slag was. Verwijzing geregeld, geaccepteerd en dan een wachttijd van 10 tot 12 weken. Nu kan men denken dat de tijd alle wonden heelt, maar dat is niet zo in mijn geval wanneer je niet meer beter wordt. Na drie maanden volgde een intake en twee weken later een behandelplan dat ‘vrij overzichtelijk was’. Ik was overigens het overzicht op mijn leven soms wel een beetje kwijt, maar mijn geestelijke toestand had ik op dat moment weer redelijk ‘up en running’ gekregen.

De gesprekken en lichaamsgerichte therapie hielpen mij, al was de hoge nood van juli wat op de achtergrond. Maar toch, ga in het gesprek de diepte in en de emoties komen wel boven. De gesprekken hebben geholpen en deze week sloot ik het traject af. Dat is een rare gewaarwording want de achterliggende oorzaak blijf op de achtergrond aanwezig en steekt de kop op wanneer-ie wil. In een van de gesprekken had ik het over de beperkingen die ik ervaar en die voor mij nog best lastig zijn om mee om te gaan. Toch iets met acceptatie?

Terwijl ik in februari -na de heupoperatie- druk bezig was weer mobiel te worden en te herstellen, was het voorjaar ook lekker bezig met haar eigen proces. Elk jaar liep ik met de natuur mee bij het snoeiwerk van de bessenstruiken en het snoeien van de fruitbomen. Dat eerste kon ik dit jaar nog bijfietsen, ware het niet dat ik volgens het revalidatieschema op dat moment nog niet mocht fietsen. Maar die fruitbomen…… Zes weken na de operatie was slechts een kruk nodig voor het comfortabel lopen, kon ik autorijden en dus wandelen in het bos. Hoe leuk was dat! Maar om op zo’n moment een ladder tegen een boom te zetten en met wat klauterwerk op niveau te gaan zitten zagen, daar had ik geen vragende of boze blik van anderen voor nodig. Ik begreep zelf ook wel dat dit ‘not done’ was, al kwam ik mezelf zo wel tegen.
“Maar die bomen moeten gesnoeid worden” zei ik in het gesprek met de psychloog. “Misschien moet je er anders naar kijken en geef je ze een jaar de vrijheid om door te groeien en komt dat later”, was de reactie. Ja anders kijken, best ingewikkeld soms.

Na de melding medio januari vanuit het ziekenhuis ‘ga met krukken lopen of een rollator’, hadden we dezelfde dag krukken geregeld en mijn dochter de volgende dag een rollator. “Van Marktplaats voor een prikkie”, zei ze. En dat was ook zo. Vanaf het moment dat zij als uk buiten de box mobiel was, was ze al ondernemend en dat is nooit anders geworden. Die rollator kwam mij goed van pas tijdens het klussen van anderen. Ik kon mij wat gemakkelijk verplaatsen, wat meekijken en meedenken en zo nodig erbij gaan zitten. Nu ik weer mobieler ben en zonder dit hulpmiddel vooruit kan, kwam de vraag ‘wat doen we met de rollator’. Ik weet zeker dat mijn dochter dat ding met winst had weten te verkopen, maar ik kan hem nog eens nodig hebben toch? Ik kwam voor dit moment achter een handige andere toepassing voor bij het plamuren, kitten en schilderen: rollator 2.0 = kluskarretje. Super handig: spullen bij de hand en minder heen en weer geloop.
Waar het de ene keer ingewikkeld is, ligt het bij andere momenten voor de hand. De vraag helpt wel: Kun je anders kijken?

Ʀ 2023/11