Dag Blog… wat heb je nu weer beleefd?
Ik begon een Dag Boek na de diagnose in oktober 2021. Het is geen dagboek, want ik weet van mezelf dat elke dag schrijven niet lukt. Vaak zijn er wel genoeg gedachtespinsels, maar dan zijn er andere bezigheden en niet de rust om dat op te schrijven. Het Dag Boek is een verwijzing naar mijn begroeting van dat boekje op het buffet: “Dag Boek…. wat heb je nu weer beleefd? Zal ik eens vertellen wat mij bezig houdt of hield?” En dan schrijf ik wat op een rechterpagina. Waarom rechts? Daarover later meer.
Het Dag Boek was en is een persoonlijke uitlaatklep voor mij. Ik begin de eerste week van het nieuwe jaar inmiddels al aan het derde notitieboek. En een uitlaatklep had ik zeker wel nodig in de eerste fase na diagnose ‘uitgezaaide prostaatkanker’. De arts in het ziekenhuis had het goed aangepakt als een serieus slechtnieuwsgesprek. Niet verscholen achter een beeldscherm, niet met een omhaal van woorden, maar face to face ‘WAM’ het slechte nieuws in een goed en kort gesprek van mens tot mens.
En toch was ik in shock daarna en had ik niet zoveel meer te zeggen. Ik zei tegen mijn vrouw op de terugweg naar huis “Ik word er strijdbaar van en laat me niet kisten. We zullen zien hoe het loopt.” Ja, de eerste dreun was geïncasseerd waarna ik nog stond te wankelen op mijn benen. De strijdbaarheid waarover ik het had, verwijst niet naar een of andere strijd tegen kanker. Ik ervaar het niet als zo’n strijd, want ik verlies dat gewoon. Net zoals bij het schaken tegen een schaakgrootmeester. Denk je nog aardig het potje schaken vol te houden, worden er in eens hatseflats wat stukken van het bord gespeeld waar je nou net niet op gerekend had. Ik ervaar het proces meer als een strijd met mezelf. Uiteindelijk leg ik het af tegen de ziekte en word ik dus wel gekist.
De impact van dit slechte nieuws op mij en mijn vrouw was groot, evenals op de kinderen en de oudste kleinkinderen. De dreun kwam net zo hard aan als bij mijzelf. En vervolgens moest ik een aantal personen gaan vertellen dat ik voorlopig (‘even’) niet kon werken en waarom. Ik kreeg toen het beeld van een steen in de vijver gooien waarbij het slechte nieuws gaande weg met uitdijende golfjes steeds verder kwam, de kring groter werd en de impact in een grotere groep in mijn omgeving landde.
In het begin zocht ik naar informatie, blogs van lotgenoten op internet en heb ik boeken gelezen. Ik sprak mensen die met kanker in hun leven te maken kregen. Het delen van levenservaringen door de mensen waar ik over las, gaf me steun en hielp me in het begin in de zoektocht voor een nieuwe richting in de chaos van mezelf en om een beetje beeld te krijgen wat me te wachten stond. Er kwam ook een moment dat ik knettergek werd van al die informatie en het tijdelijk opzij zette om meer over mezelf na te denken en de inmiddels ingezette chemobehandelingen te ondergaan. Ik had toen letterlijk en figuurlijk wel wat anders aan mijn hoofd.
Mijn Dag Boek is van een ‘uitlaatklep’ overgegaan naar een plek om te delen. Het is geen gesloten boek met een slotje. Het ligt thuis in de woonkamer op het buffet. Wanneer kinderen of kleinkinderen er in willen lezen, kan dat. Graag zelfs. Het heeft al mooie gesprekken opgeleverd in mijn gezin. Niet gemakkelijk, niet zonder emotie. Het doorbreekt de eenzaamheid die ik soms ervaar. In verbinding met de dierbare mensen om je heen ontstaan dan hele waardevolle momenten. Niet wachten dus met herinneringen ophalen nadat ik gekist ben, want zo kunnen we er nu samen om lachen en huilen.
De keuze om te starten met de blogs is een logische volgende stap in het verlengde van mijn Dag Boek. Daar staan soms mooie dingen in opgeschreven om te delen en niet alleen om op het buffet te laten liggen. Er komt daarnaast dit jaar ook vast wel nieuwe inspiratie. Het begin is er dus: Dag Blog…… wat heb je nu weer beleefd?
Ʀ 2023/01
