Een nieuwe lente!

Soms blader ik door wat oude foto’s op mijn telefoon. Dan zie ik leuke plaatjes of een filmpje van vorig jaar april waar ik met mijn kleinzoon in de zandbak zit de spelen. Mooie herinneringen. En zo kwam ik ook de afgezaagde tak tegen.

In maart 2022 op een maandagmorgen had ik mijn laatste chemokuur van het behandeltraject dat was ingezet na de diagnose. Uit ervaring wist ik inmiddels dat door de bijwerkingen van de medicatie op de middag en dag na de kuur het voor mij het beste was om zo min mogelijk prikkels te hebben. Daar zorgde ik voor door die dag mijn rugzak op te doen, koffie, brood, appeltje en koek mee en -zoals mijn zoon dat zegt- een kneiters eind te gaan wandelen. In mijn eentje en dus geen prikkels. Het Staphorsterbos heeft wandelpaadjes genoeg en richting IJhorst is het ook mooi. En het was op de dinsdag meestal heerlijk wandelweer. Ook dit keer bleek het een goed middel om de bijwerkingen van de medicatie van zondag/maandag te omzeilen. Thuis aangekomen had ik nog steeds een rode kop als een tomaat (was ook zo’n bijwerking). Ik had waarschijnlijk langs de Reest gelopen als een ondergaande zon. Einde dag was ik moe van de wandeling en vooral voldaan! En er is wandelend altijd iets waar je wat aan hebt onderweg. Het overkwam me toen ook en is een kwestie van zien.

Bij IJhorst vond ik een mooi plekje voor een wandelpauze op een bankje in het Carstensbos: in de zon en uit de wind. Heerlijk. Na mijn lunch had ik nog wel tijd genoeg voor ‘horizontaal’. Liggend op mijn rug op dat IJhorster bankje en omhoog kijkend naar de eikenboom met achterliggende blauwe lucht kreeg ik wat inspiratie. Ik lag overigens op een smal bankje met een plank ter breedte van een CT PET-scanapparaat. Ik ben er niet afgevallen; dat kwam vast door de ervaringen van de scans in het ziekenhuis (waarvan eentje driekwartier stil liggen was).

Een van die takken was afgezaagd. Nou is een afgezaagde tak aan een boom niet zo bijzonder, maar deze was niet afgezaagd bij de stam, maar ergens halverwege. Te midden van de andere takken die gewoon ongeschonden de route omhoog en opzij volgen, was dit zeker een apart geval. Geen idee waarom iemand daar zo de zaag in had gezet. Die tak had gewoon pech gehad wellicht. Zo’n half afgezaagde tak geeft niet op natuurlijk. Die gaat weer uitlopen en dat had deze ook gedaan zag ik. Aan het uiteinde en ook elders op de tak zaten diverse zijtakken -die na het gezaag in het verleden- gewoon op gang waren gekomen. Ik vond dat al mijmerend op mijn CT PET-bankje in het IJhorsterbos een heel hoopvolle tak daar boven mijn hoofd. Met de diagnose van de kanker in 2021 was er bij mij ook wel een fikse tak halverwege afgezaagd. Ook een gevalletje pech zoals de arts destijds zei. Het hoopvolle voor mijzelf zag ik in de uitlopers. Ik wist toen en nu nog steeds niet hoe mijn toekomst loopt, maar had zeker na dit plaatje boven mijn hoofd de hoop dat er weer uitlopers komen, ook bij mij. Dat wilde ik weer gaan ontdekken. Eerst maar de nieuwe lente afwachten en kijken wat er ging gebeuren. Na IJhorst liep ik toen nog opgewekter dan ervoor. En die uitlopers zijn er achterafgezien ook geweest afgelopen jaar.

De weken na de laatste chemo, gaven mij het gevoel: ik ben er bijna. Daarna waren er vervolg gesprekken met artsen over ‘hoe verder’. Ik zat er optimistisch in en heb zulke gesprekken ook met mijzelf gevoerd. Inmiddels ben ik ruim een jaar verder en de nodige ervaringen (en ingrepen/behandelingen) wijzer. En om in de metafoor te blijven: er is nog wel eens een andere tak afgezaagd het afgelopen jaar.

Een recente ervaring is: ‘kwetsbare gezondheid’. Dat heb ik vorige week ervaren toen ik tegen een virus aan liep en een paar dagen behoorlijk in de lappenmand kwam te liggen. Zorgverleners die ik raadpleegde, hadden afgelopen week allemaal dezelfde boodschap: ‘Ja Piet, gun jezelf de tijd om te herstellen, dat heb je nodig en dat duurt bij jou in deze situatie gewoon langer’. Zo is het inderdaad, merk ik ook en ik ben blij dat ik stap voor stap toch weer vooruit kom (al vind ik dat het altijd wel wat sneller mag….). Ik ben blij met de zorg en steun om me heen. Dat helpt om het optimisme van vorig jaar terug te halen en net als toen te denken aan de uitlopers bij de tak, het komt weer: een nieuwe lente!

Ʀ 2023/13