Het moment pakken

Ik heb bij verschillende bedrijven en als zelfstandig professional aan projecten gewerkt en aan veranderprocessen. Bij het leiden van projecten plande ik en keek ik vooruit naar het doel en het gewenste resultaat. Onderweg waren er mijlpalen die bereikt werden en niet onopgemerkt bleven: “successen moeten gevierd worden” was het credo. En dat geldt nog steeds. Het creëert een positief moment dat gedeeld kan worden met elkaar. Dat geeft energie, spirit en saamhorigheid voor de volgende projectfase, klus, taak of een nieuw project.

Ik moest bijvoorbeeld denken aan de schalen met paaseitjes die ons team in het voorjaar op afdelingen neerzette met de tekst ‘Het ei is gelegd’ nadat een controleproces na veel inspanning (werkend!) was geïmplementeerd. De energie-impuls en de positieve flow die zo ontstond, kostte €40. En toch, dat succesmoment was onbetaalbaar. En ons team kreeg het collegiale commitment om door te gaan met het inrichten van meer processen.

Bij het project De Spil Nieuwleusen heb ik met alle participanten mooie momenten beleefd in het proces van ‘delen, samenwerken en verbinden’. Ik heb er wat energie aan de voorkant in gestopt en het project kreeg er via de deelnemers een veelvoud van terug. Wat een prachtige mensen heb ik ontmoet en we hebben mooie successen gedeeld met relatief eenvoudige -veelal zelfgemaakte- gadgets en mooie metaforen. En het resultaat staat nog steeds te pronken in het middengebied van Nieuwleusen.

Er zijn nog steeds mooie nieuwe projecten die ik oppak. Ik maak onder andere kaartjes met zelfgemaakte limericks en tekeningetjes voor de kleinkinderen. Ze hebben in december van mij allemaal een eigen kerstkaartje gehad. Het was ook wel emotioneel voor me om dat te doen, omdat onwillekeurig de gedachte opkomt dat dit misschien het laatst geschreven kerstkaartje van hun opa kan zijn. Die gedachten druk ik dan maar gauw de kelder in en ik schrijf me er doorheen als bij het lopen van een marathon.

Een van de kleindochters had ik geschreven een ijsje te gaan eten tijdens het familieweekend in Zeeland. Daar werd ik overigens regelmatig door haar aan herinnerd dus de voorpret werd alsmaar groter en groter. In mijn rol als papa zou ik in het verleden toch behoorlijk aarzelend hebben gereageerd op een vraag van mijn kinderen zo net na de jaarwisseling: ‘mogen we een ijsje’. Als opa is dat anders en ik betrap me zelf er op dat ik tussen de kleinkinderen zelf ook weer kind ben; dat is echt genieten. Tja, en in dat geval mag natuurlijk alles.

Afgelopen weekend was het zover. In de buurt van het vakantiepark had ik van verschillende cafetaria’s de openingstijden vooraf op een rijtje gezet en met streetview even bekeken, want gezelligheid met de ukkepukken hoort er ook bij. Op zaterdag reden we Veere binnen, langs een grote ijsco op de stoep. Huh? Die stond niet op mijn lijstje. Ik wees mijn kleindochter er op en ze had het nog niet gezien. ‘Dat is ons eerste doel van vandaag’ zei ik tegen haar. En de rest van de kleinkinderen liep daarna vlot achter ons aan. Dit was samen met alle kleinkinderen likkend aan een softijsje met discospikkels een zeer succesvol genietmoment.
Successen heb ik veel gehad in mijn leven. Ik probeer minder vooruit te kijken en te plannen en mijzelf -zoals zaterdag in Veere- meer te richten op: “het moment pakken”.

Ʀ 2023/02