Life balance?

Vorige week had ik een bezoekje bij de tandarts. Geen vervelend bezoek want deze zorgprofessional verhielp een praktisch probleem en zette bij mij een losse kroon weer vast op z’n plek. Hoe fijn is het als een ander voor jou je kroon even loshaalt, schoonmaakt en opnieuw weer goed vast zet. ‘Geen garantie hoor’, zei hij, ‘het kan zo weer misgaan, maar ook 15 jaar meegaan’. Ik hoorde vooral dat laatste en dacht ‘daar gaan we voor’.

Aangezien de afspraak bij de tandarts nog ruimte genoeg overliet voor een leuk te besteden ochtend, had ik me voorgenomen aansluitend een wandeling in het bos te maken. De zon scheen en de wandelpaden van het bos lagen er uitnodigend bij. Een kleine thermoskan met koffie paste in de binnenzak van de jas en zo ging ik lekker op stap. Beide wandelstokken liepen met me mee en dat was ook best gezellig. Aangezien het in het voorjaar nog wat aan bladeren ontbrak bij de bomen, had de zon ruimte genoeg om mijn wandelroute vrolijk bij te schijnen.

Op sommige plekken ben ik even midden op een zandpad in het zonnetje gaan staan. Met het gezicht naar de zon, ogen dicht en luisteren. Er was niemand en alleen de vogels lieten van zich horen. Het was een prachtig concert. Ik dacht bij mezelf ‘soms moet je op momenten in je leven -hoe lastig ook- de keuze maken en de tijd nemen om in het licht te gaan staan’. En het hielp. De koffie uit mijn thermoskan kwam later bij een bankje in de zon goed van pas om van deze ochtend te genieten.

Al waren er naast de genietmomenten zeker ook verdrietmomenten toen ik zo in mijn eentje door het bos liep. In de stilte van de wandeling kwamen en gingen er vele gedachten even voorbij in mijn hoofd. Tja, het gaat nu weer redelijk goed met me, maar voor hoe lang? En ik zag de paadjes waar ik zo vaak hardgelopen heb en kon genieten van die vele mooie uren die ik zo heb gehad in dit prachtige bos. Ik zag de plekken waar ik vorig najaar her en der wat kastanjes en walnoten in de grond heb gestopt en genoot van dit soort fratsen waarmee ik mijn wandelingen destijds wat opfleurde.

Het rouwproces van het verlies van mijn zijn, blijft een balanceer-act die onderdeel is van de weg die ik ga. Op TV hoorde ik iemand een keer vertellen over haar eigen leven en dat verdrieten net als genieten een werkwoord is. Dat is ook zo heb ik gemerkt en het is okay om er zo mee om te gaan. Zo liep ik die ochtend in het bos prikkend met mijn wandelstokken met een glimlach en een traan. De stokken zorgen voor een goede balans voor het wandelen over de weg die ik ga. Beide wandelstokken heb ik een naam gegeven ’verdrieten’ en ‘genieten’. In elke hand heb ik een stok vast en zo zijn ze niet alleen fysiek maar ook mijn mentale wandelmaatjes. En ze vragen me om bewust te zijn hoe mijn balanceer-act is: life balance?

Ʀ 2023/12