Muziek in het leven brengen

Ik kreeg afgelopen weekend de vraag of ik veel met mijn ziekte bezig ben. Nou ja dat ligt er toch wel aan. De afgelopen twee maanden stond nogal in het teken van diverse behandelingen en zorgafspraken, soms van maandag t/m vrijdag. En dan nog herstellen. Dan kom ik niet los van het ziek zijn ook al doe ik soms wat andere dingen tussendoor (als daar de energie voor is). Vorige week woensdag, 1 maart, had ik mijn -voorlopig- laatste ziekenhuisbezoek en de volgende afspraak staat gepland op 31 maart. Dan lonkt het perspectief om van het medisch spoor los te komen en de wissel te nemen op mijn ‘leefspoor’.

Lichtpuntjes onderweg om de wissel om te zetten zijn daarbij dan ook wel fijn. Zoals afgelopen dinsdag van de oncoloog te horen dat de nieuwe medicatie die ik sinds drie weken gebruik, aanslaat. Meer energie te krijgen doordat mijn lijf -naast de twee zakjes extra bloed tijdens een ziekenhuis dagopname- ook zelf aan het herstellen is. De steeds verdere vooruitgang van het lopen met de nieuwe heup. Af en toe met één kruk te lopen i.p.v. twee. Een korte wandeling van 1 km door het Drentse landschap zonder pijn en zonder gesloopt te zijn. En de draad oppakken met mijn fysiogroepje met een bakkie koffie na afloop en het bij-klets moment. Dat is bewegen met het lijf en het hart.

Ik weet dat ik niet meer beter word en in dat besef dacht ik vorig jaar bij de afronding van de chemobehandeling na over mijn levenseinde. Het was toen zeven maanden na de diagnose. Ik wilde dingen geregeld hebben, in ieder geval geen open einden en verassingen voor mijn nabestaanden achterlaten en daar niet steeds zelf mee bezig te hoeven te zijn. Niet dat het gemakkelijk was om te doen. Het is toch wat ‘het beest in de bek kijken’ en het heeft me de nodig tijd en emotionele energie gekost. In mijn Dag Boek heb ik soms mijn gedachten daarover opgeschreven aan de hand van het beeld van de accordeon.

Op 28 maart 2022 schreef ik in mijn Dag Boek “… Terug naar normaal daar is nu geen sprake van. Vragen die ik vanmiddag heb, gaan over het verdere behandeltraject. Dus welke tochten ga ik nog meemaken (wellicht) en welke finishmomenten heb ik nog onderweg? Tja en ook vragen over levensverwachting. Ik leef nu met de ziekte en ga een keer dood. Die beide staan vast. Daartussen zit een tijdharmonica zoals een accordeon. Zo’n ding heeft jaren geleden hier thuis in de gang gestaan met het (mijn) idee daar eens op te leren spelen. Nooit iets van gekomen. Actielijst te lang. Die harmonicatijd (kort of lang) vind ik nu dus ook zo ingewikkeld. Welke acties en bezigheden liggen nog binnen mijn mogelijkheden, animo en in de mij resterende tijd? Lukt het me om -net zoals bij de zomertijd- met de tijd te spelen? Waar moet ik rekening mee houden bij de keuzes die ik maak? Mijn leven lang heb ik dingen/acties af willen maken. …..
Een accordeon heeft een handgreep links en rechts. Net als mijn tijdharmonica een handgreep op twee punten heeft: ‘nu leven’ en ‘straks doodgaan’. De linker handgreep (nu leven) heb ik al en de rechter handgreep ga ik binnenkort op een rij zetten. Met die twee handgrepen ontstaat er wellicht een aanpak om mijn tijdharmonica goed vast te kunnen pakken. Dat tussenliggende stuk komt dan ook nog uiteraard. Ook met meer grip er op? En hoe het spelen dan klinkt en hoeveel rek er in zit; ik heb nu nog geen idee. Dat ga ik vanzelf ontdekken. Ga ik dan toch nog leren op de accordeon te spelen?”

Het rechter handvat van de accordeon had ik rond de zomer vorig jaar klaar. Inclusief een wilsbeschikking ging een setje enveloppen thuis een laadje in. Dat was voorlopig klaar en gaf me rust. Ik heb vervolgens beide handvatten links en rechts vastgepakt. Ik wilde inzetten op mijn leven. Ik had een accordeon in handen waarmee ik muziek in mijn leven kon brengen. En er kwamen ups en downs waarvan ik toen niet wist dat die ook nog zouden volgen. Maar de accordeon staat er nog steeds en als het lukt, blijf ik oefenen: muziek in het leven brengen.

Ʀ 2023/08