Waar is jouw inner circle?

Ik ben al jaren (vanaf 2017) mijn huis aan het verbouwen: het verduurzamen en levensloopbestendig maken. Stap voor stap komen we dichter bij het eindresultaat. Ik heb destijds een bouwtekening laten maken voor de vergunning en uitvoering, een bouwtechnische doorrekening op isolatie en warmte vermogen, aangevuld met veel eigen schetsjes met uitwerkingen en een heleboel ideeën in mijn hoofd. Met hulp van diverse vakmensen op cruciale momenten en voor werkzaamheden die ik niet kon/kan, heb ik veel zelf gedaan. De afgelopen maand heb ik mijn zoon de contactgegevens van aannemer, installateurs etc. gegeven en gevraagd om -met mij op de achtergrond- de afbouw te gaan regelen. Het was een gevalletje loslaten wat nou niet bepaald ‘appeltje-eitje’ voor me was en is. Met de operatie aan mijn heup afgelopen maand moest ik wel en was er in feite geen keus. De afgelopen week en dit weekend zijn er wat ‘hulptroepen’ bezig om versnelling aan het bouwproces te geven. De warmtepomp is afgelopen week in werking gesteld met een opstook protocol en vandaag wordt de doorgang van het voorhuis naar het achterhuis gemaakt; een droom van jaren die steeds meer werkelijkheid wordt. Ik geniet van mijn omgeving waaruit veel helpende handjes komen.

Ik wist overigens niet zo goed wat te schrijven deze week. Het herstel van de heupoperatie gaat overigens voorspoedig. Ik verbaasde me erover dat ik na een week op het erf (met krukken) heen en weer kon wandelen. Een andere vervelende bijwerking door de kanker speelde me meer parten afgelopen week waardoor de inspiratie voor het schrijven bij mij weglekte. Gisterenmorgen was ik bijvoorbeeld druk met diverse zorg-gerelateerde telefoontjes. Ik had het verwacht: ik moest daarbij wat heen en weer roeien tussen de gespecialiseerde zorg-eilandjes. Ik werd op elk eiland vriendelijke en behulpzaam te woord gestaan, waar nodig teruggebeld. Best goed georganiseerd. Het puzzelt me wel eens of en hoe dit vanuit patiëntperspectief nog beter aan elkaar geknoopt kan worden. Dan ben ik sowieso blij met een partner -het meest dichtbij in mijn omgeving- die mee gaat in mijn proces, meedenkt en waar nodig actie onderneemt.

En dat proces blijft er een van twee dimensies en twee werelden. In een van mijn Dag Boeken kom ik dat thema in januari en maart 2021 ook tegen. Tijdens de chemobehandeling luisterde ik naar een uitzending (Jacobien op NPO2, 9-1-2022) waarin de Engelse schrijver Raynor Winn te gast was. Ze vertelde over haar levensverhaal en de boeken ‘Het Zoutpad’ en ‘De wilde stilte’. Haar levensverhaal raakte me en ik heb beide boeken daarna besteld en gelezen. Het recente derde boek ‘Landlijnen’ ligt inmiddels in de keuken om te lezen.
Aan het einde van de uitzending werd een lied gezongen:

Walk down that lonesome road
all bij yourself
Don’t turn your head
back over your shoulder.
And only stop to rest yourself
when the silvermoon
is shining high above the trees.

Dat raakte bij mij de gevoelige snaar tijdens de chemobehandeling in het voorjaar van 2022. Achterom kijken of teruggaan was en is er voor mij niet bij. Ik loop verder en de ‘silvermoon’ is een lichtpuntje boven me wanneer ik wat uitrust op mijn pad dat bij vlagen heel eenzaam kan voelen, ondanks de warme omgeving die er wel degelijk voor mij is.

Na een geweldig weekend in Zeeland met kinderen en kleinkinderen (en het ijsje eten), onderging ik al twee maanden een tablettenkuur die niet aansloeg, had ik fysieke klachten die toenamen en was er een heupoperatie in het vooruitzicht. Ik heb mijn kinderen met hun partners gevraagd een avond langs te komen. Ik wilde samen met mijn vrouw met hen delen hoe ik in het hele proces sta, wat mijn verwachtingen zijn en wat ik inmiddels geregeld heb. Ik was emotioneel maar vooral naderhand opgelucht. Dieper en intenser was een stukje omgeving niet te ervaren dan dit. Dit is óók mijn omgeving en wel zó dichtbij aan het hart. Dit was mijn inner circle die daar met mij in de woonkamer bij elkaar zat. Ik kan er niet zonder. Het heeft mij, al is het soms op een eenzaam pad, bewust gemaakt van mijn dierbare omgeving met helpende handjes, vakmensen, zorgprofessionals en verbonden harten om mezelf af en toe de vraag te blijven stellen: Piet, waar is jouw inner circle?

Ʀ 2023/06