Afscheid nemen, loslaten én weer oppakken

Vorige week heb ik afscheid genomen van de adviesgroep RES West Overijssel. Vanaf 2019 was ik bij de RES (Regionale Energie Strategie) betrokken om van de lokale energie initiatieven het stemgeluid en de belangen te laten horen. Na mijn uitval, onderzoeken en diagnose in 2021 was ik vrij abrupt met alle werkzaamheden en bezigheden gestopt omdat het niet meer ging, ook met de RES dus. Soms heb je situaties dat je in een rijdende trein moet springen om een proces bij te benen. Dit was omgekeerd: ik sprong in het najaar 2021 uit een rijdende trein en ik heb ervaren dat dit niet de meest fijne ervaring is om werkzaamheden en contacten met mensen af te sluiten.

Na positieve resultaten van behandelingen had ik halverwege 2022 het gevoel ‘ik wil van mijn postzegel af’. Ik had bijna een jaar de personen waarmee ik veel optrok niet meer gesproken en of gezien. Okay, werken dat zat er niet meer in, maar enigszins weer wat betrokken raken bij waar ik mee bezig was, daar had ik behoefte aan. Meer socializen dan uitvoering van werk. Contacten oppakken en wat kennis en ervaring uitwisselen doet een mens ook goed. In de avonduren volgde een paar keer wat overleg met vrijwilligers van energiecoöperaties in de regio voor de RES om hier het vuurtje weer op te porren voor de uitwerking van RES 2.0. Tot ik in januari dit jaar ik weer een punt bereikte ‘de kop wil wel, maar de rest van het lijf niet’. ’s Avonds was de energie vaak op en fysiek had ik een heupoperatie voor de boeg. Ik realiseerde me dat het beter was om los te laten op een moment dat ik nog een realistische keuze heb en niet weer opnieuw uit een rijdende trein te hoeven springen. Zo gedacht en dus ook gedaan. Afgelopen donderdag was een kort moment van afscheid. Voor mij zat er nu een strik omheen en voelde het okay (al was ik natuurlijk liever lekker doorgegaan alsof er niks met me aan de hand was). De bloemen pronken nog prachtig op de keukentafel.

Waarom stopte ik de laatste jaren mijn tijd in de RES en andere duurzaamheidsprojecten? Ik ben als kind in de jaren 60 van de vorige eeuw opgegroeid in Twente. Dan liep ik met mijn broers soms de wijk uit over de zandweggetjes en in de beekjes en greppeltjes vingen we stekelbaarsjes. Soms zagen we ook modderkruipers. Ik leefde onbezorgd in een wereld waarin biodiversiteit geen issue was, het was er gewoon. De stekelbaarsjes zijn daar allang weg en de modderkruipers ook. Ik ben me na de eeuwwisseling bewust geworden van mijn footprint die ook ik de afgelopen decennia op deze wereld heb achtergelaten. En ik weet dat ik de klok niet terug kan draaien, maar door mijn bijdrage wel invloed kan hebben op een wereld die voor mijn kinderen en kleinkinderen weer meer biodiversiteit heeft dan nu. Daarom dus mijn focus op duurzaamheid zolang ik nog kan. En daarom verbouw ik ook mijn huis tot een energiezuinige woning.

Het is voorjaarsvakantie in de regio midden en een van mijn kleindochters kwam vrijdagavond logeren. Dat is heel gezellig en is iets om heerlijk van te genieten. Dan denk ik soms aan mijn onbezorgde kindertijd terug. Zaterdag wilde ze opa en oma helpen met wat klusjes voor de verbouwing. Altijd leuk. Ze haalt wat oneffenheden onderaan uit de muur zodat anderen de plinten eind van de week strak aan de muur kunnen plakken. Ik heb voor het eerst dit jaar zelf een plamuurmes in de hand genomen om spijkergaten in een oude balk wat te fatsoeneren. In januari had ik het bouwproces losgelaten omdat het fysiek domweg niet meer ging. De zon schijnt vanmorgen door de ramen -voorjaar in aantocht?- en ik krijg er weer wat zin in. Ik heb nog een weekje met best veel zorgafspraken voor de boeg en dan …. dan wil ik met een positief gevoel vooruit kijken met in mijn achterhoofd dat proces van afscheid nemen, loslaten én weer oppakken.

Ʀ 2023/07